وزیر ظهیر الدین رودراوری شافعی

ابو شجاع محمد بن حسین رودراوری شافعی ملقب به ظهیر الدین از وزیران بنام اهل سنت ایران در دستگاه خلافت عباسی، ادیب و شاعر

تولد و وفات:

ظهیر الدین، به سال ۴۳۷ هجری قمری. در منطقه اهواز زاده شد. اصل او از رودراور، از توابع همدان بود. او در سال  ۴۸۸ هجری قمری در مدینه‌ی نبوی در گذشت و در قبرستان بقیع به خاک سپرده شد.

ظهیر الدین عالم و ادیب:

این وزیر اهل سنت ایرانی فقه را نزد ابو اسحاق شیرازی، شیخ مذهب شافعی، فراگرفت. او را ادیب و شاعر، عادل ، نیکو سیرت و بسیار خیر و نیکوکار خوانده‌اند. تصانیفی به او نسبت داده‌اند که از آن جمله می‌توان به کتاب ذیل تجارب الامم ابن مسکویه اشاره کرد

بر مسند وزارت:

پس از عزل عمید الدوله ابومنصور بن جهیر در سال ۴۷۶ هجری قمری به وزارت خلیفه مقتدی بالله عباسی رسید و از سوی خلیفه به ظهیر الدین ملقب شد

اخلاق و منش ظهیر الدین:

در بیان ویژگی‌های اخلاقی او گفته‌اند: در امور دین بسیار سختگیر و در امور دنیا سهل گیر بود. در دوران وزارت خود، ضمن احترام به مردم و فروتنی در برابر علما، پیوسته در مجالست با فقها از فتوای آنان بهره می‌برد

سخاوتمندی ظهیر الدین وزیر:

این وزیر اهل سنت انسانی بسیار سخاوتمند بود به صورتی که همه اموال خود را که حدود ۰۰۰/۶۰۰ دینار بود، در دوران وزارتش صدقه داد. وی خطی زیبا داشت و درآمد حاصل از راه خطاطی و فروش تابلوهای خط خود را در راه خدا انفاق می‌کرد. ابوشجاع خط نیکو و دینار را محبوب‌ترین چیزهایی می‌دانست که در راه خدا انفاق می‌کرد.

خدمات اجتماعی

ظهیر الدین به خدمات اجتماعی همچون وقف برای امور عام المنفعه، ساختن مساجد، و دستگیری و اطعام فقیران و ایتام می‌پرداخت

دوره وزارت او از بهترین دوره‌های وزارت ارزیابی شده است. آورده‌اند که در میان وزرا کسی مانند وی امور دینی و شرعی را رعایت نکرده است.

عدالت‌ورزی:

او پس از نماز ظهر تا هنگام نماز عصر در مصلای خود می‌نشست و به مشکلات و شکایات مردم رسیدگی می‌کرد. حاجبانش در میان مردم ندا می‌دادند که هر کس حاجتی دارد پیش آید و به عرض وزیر برسان

بعد از وزارت:

ظهیر الدین رودراوری در سال ۴۸۴ هجری قمری به درخواست ملکشاه از وزارت عزل شد و به همین دلیل به رودراور رفته و پس از درگذشت نظام الملک، خلیفه و سلطان ملکشاه، در سال ۴۸۷ هجری قمری عازم سفر حج شد و سپس تا پایان عمر در مدینه اقامت گزید.