وزیر ابوسهل حمدوی

ابوسهل احمد بن حسن حمدوی مشهور به ابوسهل حمدوی از وزیران بنام اهل سنت ایران دربار غزنوی در دوره سلطنت محمد و مسعود غزنوی بود

تولد و وفات:

از تاریخ تولد او اطلاعی در دست نیست و تاریخ وفات وی را پس از سال ۴۳۲ هجری قمری دانسته‌اند.

ابوسهل حمدوی پیش از وزارت:

چنان‌که از یکی از قصاید فرخی سیستانی برمی‌آید این وزیر اهل سنت ایران متعلق به یکی از خاندان‌های ثروتمند و کهن ایران باستان بوده‌است و کاخ خاص خود را نیز داشته‌است که فرخی سیستانی آن را بهتر از طاق کسری توصیف می‌کند.

ابوسهل در جوانی به دربار سلطان محمود راه یافت و مورد توجه او قرار گرفت و از همان آغاز نزد احمد بن حسن میمندی وزیر سلطان محمود به شاگردی پرداخت. آنگاه صاحب دیوان غزنین و هندوستان شد. وی پس از مرگ محمود (۴۲۱ق/۱۰۳۰م)، در روزگار حکومت چند ماهه پسرش امیرمحمد، مقام وزارت یافت

ابوسهل حمدوی عهده‌دار ریاست دیوان اشراف:

در دوران سلطان مسعود غزنوی و پس از آنکه احمد بن میمندی به وزارت رسید، ابوسهل به پیشنهاد وزیر، به ریاست دیوان اشراف یا همان نظارت و بازرسی احوال کلی مملکت، منصوب شد.

او چندان کفایت و کاردانی نشان داد که چون سال بعد وزیر خواست وی را به ریاست دیوان عرضی منصوب کند، سلطان نپذیرفت

ابوسهل حمدوی حکمران ری و جبال:

سلطان مسعود غزنوی پس از اطلاع از اوضاع نابسمان ری، ابوسهل را با لقب «شیخ العمید» به جای طاهر دبیر به کدخدایی ری و جبال منصوب کرد

او در ری بسیاری از مالیاتهای ناروایی راکه تاش‌فراش سپهسالار برقرار کرده بود، برداشت و با مردم دادگری پیش گرفت.

وی سپس عَلاءُالدّولۀ کاکویه، حاکم اصفهان ، را در جنگی شکست داد اما در واقعۀ حملۀ غُزّ به ری شکست خورد و ری را از دست داد. در ۴۲۹ق به نیشابور رفت و دو سال بعد، مسعود مسئولیت حفظ و امنیت نیشابور را به وی واگذارد.

اعتماد سلطان مسعود غزنوی به ابوسهل حمدوی:

سلطان مسعود در غیاب احمد بن عبدالصمد وزیر، در همه امور با ابوسهل مشورت میکرد، اما او ظاهراً به علت بیم از وزیر از این کار اکراه داشت و در خلوت‌هایش با سلطان، ابوالفضل بیهقی را شاهد می گرفت و به وسیله او، وزیر را از کارها باخبر می ساخت.

ابوسهل حمدوی شخصیتی فاضل و ادیب:

ابوسهل از مردان فاضل و دانشمند روزگار خویش بود که در ادب نیز دستی داشت. ثعالبی در تتمه الیتیمه، از اشعار عربی ابوسهل و همچنین اشعاری را که ابوالقاسم بن حریش و ابوبکر علی ابن حسن قهستانی به عربی در ستایش او سروده اند، نقل کرده است.

ابوسهل ممدوح فرخی سیستانی نیز بوده است و این شاعر بزرگی و شرف هزار ساله خاندان کهن وی در سروده های خود یاد کرده است.