ابوسهل احمد بن حسن حمدوی مشهور به ابوسهل حمدوی از وزیران بنام اهل سنت ایران دربار غزنوی در دوره سلطنت محمد و مسعود غزنوی بود
تولد و وفات:
از تاریخ تولد او اطلاعی در دست نیست و تاریخ وفات وی را پس از سال ۴۳۲ هجری قمری دانستهاند.
ابوسهل حمدوی پیش از وزارت:
چنانکه از یکی از قصاید فرخی سیستانی برمیآید این وزیر اهل سنت ایران متعلق به یکی از خاندانهای ثروتمند و کهن ایران باستان بودهاست و کاخ خاص خود را نیز داشتهاست که فرخی سیستانی آن را بهتر از طاق کسری توصیف میکند.
ابوسهل در جواني به دربار سلطان محمود راه يافت و مورد توجه او قرار گرفت و از همان آغاز نزد احمد بن حسن ميمندي وزير سلطان محمود به شاگردي پرداخت. آنگاه صاحب ديوان غزنين و هندوستان شد. وي پس از مرگ محمود (۴۲۱ق/۱۰۳۰م)، در روزگار حكومت چند ماهة پسرش اميرمحمد، مقام وزارت يافت
ابوسهل حمدوی عهدهدار ریاست دیوان اشراف:
در دوران سلطان مسعود غزنوی و پس از آنکه احمد بن ميمندي به وزارت رسید، ابوسهل به پيشنهاد وزير، به رياست ديوان اشراف یا همان نظارت و بازرسي احوال كلي مملكت، منصوب شد.
او چندان كفايت و كارداني نشان داد كه چون سال بعد وزير خواست وي را به رياست ديوان عرضي منصوب كند، سلطان نپذيرفت
ابوسهل حمدوی حکمران ری و جبال:
سلطان مسعود غزنوی پس از اطلاع از اوضاع نابسمان ري، ابوسهل را با لقب «شيخ العميد» به جاي طاهر دبير به كدخدايي ري و جبال منصوب كرد
او در ري بسياري از مالياتهاي ناروايي راكه تاشفراش سپهسالار برقرار كرده بود، برداشت و با مردم دادگري پيش گرفت.
وی سپس عَلاءُالدّولۀ کاکویه، حاکم اصفهان ، را در جنگی شکست داد اما در واقعۀ حملۀ غُزّ به ری شکست خورد و ری را از دست داد. در ۴۲۹ق به نیشابور رفت و دو سال بعد، مسعود مسئولیت حفظ و امنیت نیشابور را به وی واگذارد.
اعتماد سلطان مسعود غزنوی به ابوسهل حمدوی:
سلطان مسعود در غياب احمد بن عبدالصمد وزير، در همة امور با ابوسهل مشورت ميكرد، اما او ظاهراً به علت بيم از وزير از اين كار اكراه داشت و در خلوتهايش با سلطان، ابوالفضل بيهقي را شاهد مي گرفت و به وسيلة او، وزير را از كارها باخبر مي ساخت.
ابوسهل حمدوی شخصیتی فاضل و ادیب:
ابوسهل از مردان فاضل و دانشمند روزگار خويش بود كه در ادب نيز دستي داشت. ثعالبي در تتمة الیتیمه، از اشعار عربي ابوسهل و همچنين اشعاري را كه ابوالقاسم بن حريش و ابوبكر علي ابن حسن قهستاني به عربي در ستايش او سروده اند، نقل كرده است.
ابوسهل ممدوح فرخي سيستاني نيز بوده است و اين شاعر بزرگي و شرف هزار ساله خاندان كهن وي در سروده هاي خود ياد كرده است.