فرخی سیستانی

نام کامل: ابوالحسن علی بن جولوغ سیستانی معروف به فَرُّخی سیستانی (۳۷۰-۴۲۹ ه.ق)

از شاعران نامدار اهل سنت ایران و از مشاهیر ادبیات فارسی در سده پنجم هجری قمری

زاده­ی سیستان و معاصر صفاریان، چغانیان و غزنویان بود و محمود غزنوی او را به ملک الشعرایی دربار منصوب کرد

از آن‌جا که بیشتر قصاید فرخی در دربار غزنویان سروده شده‌است، ستایشگری و وصف در آن بسیار زیاد است؛ هرچند در میان شعرهای فرخی اشعاری نیز هستند که نکات آموزنده اخلاقی دربردارند

فرخی را یکی از بهترین قصیده‌سرایان ایرانی می‌دانند تا جایی که گفته‌اند سخن سهل و ممتنع در عربی خاص ابوفراس حمدانی و در فارسی خاص فرخی است

فرخی سیستانی مسلمان و اهل سنت بود و با الهام از فضایل خلفای راشدین ممدوحان خود را ستایش می‌کرد

در مدح سلطان مسعود:

ایا مرترا کرده از بهر شاهی//خدا از همه تاجداران مخیر

بتو زنده و تازه شد تا قیامت//نکو رسم و آیین بوبکر و عمر

چه تو و چه حیدر بزور و بنیرو//چه شمشیر تو و چه شمشیر حیدر

در مدح یمین الدوله محمد بن ناصر الدین:

یمین دولت ابوالقاسم آفتاب ملکوک//امین ملت محمود پادشاه جهان

خدایگانی کاندر جهان بدین و بداد//شناخته ست چو بوبکر و عمر و عثمان

در مدح امیر محمد بن محمود غزنوی:

به علی مردمی و مردی نامی شد و تو//گر علی نیستی ای میر علی رادگری

بادل حیدری و برخوی عثمان، چه عجب//زانکه بادانش بوبکری و عدل عمری

در مدح ابوبکر حصیری:

خواجه بوبکر حصیری سر اصحاب حدیث//حجت شافعی و معجزه پیغمبر

آنکه در بخشش رادست به رادی چو علی//آنکه در مذهب صلبست و به صلبی چو عمر

همچنین می‌گوید:

شافعی مذهب پاکیزه که روزی صد بار//شافعی را شود از مذهب او شاد روان

مذهب شافعی از خواجه بیفزود شرف//حجت شافعی از خواجه قوی گشت بیان

آثار فرخی سیستانی:

«دیوان اشعار فرخی» شامل بیش از چند هزار بیت است که در قالب‌های قصیده، غزل، قطعه، رباعی، ترکیب‌بند، و ترجیع‌بند سروده شده‌است