عنصری بلخی

نام: حسن بن احمد عنصری بلخی

کنیه: ابو القاسم

القاب: ملک الشعرا، حکیم

در سال ۳۵۰ هجری قمری برابر با ۹۶۱ میلادی در بلخ زاده شد

سرآمد سخنوران فارسی‌ در دربار محمود و مسعود غزنوی و از شعرای مشهور فارسی‌گو می‌باشد

و ی را استاد مطلق در مدح و غزل و قصیده  بعد از رودکی برشمرده‌اند

عنصری بر اثر تفوق در علم و ادب و شعر، در نزد سلطان محمود غزنوی تقرب بسیار یافت تا جایی که به وی عنوان ملک الشعرایی داد.

معلومات او منحصر به شعر و ادب نبود بلکه از همه علوم متداول در خراسان قرن چهارم هجری اطلاعات کافی داشت

در قصیده‌ها و غزل‌های عنصری اصطلاحات حکمت و منطق به چشم می‌خورد.

قصیده‌های عنصری بی‌مقدمه بوده و بیشتر به وصف می‌پردازد.

عنصری شاعری توانا و هنرمند است که در بیان معانی دقیق و خیالات باریک مهارت دارد و کمتر بیت اوست که حاوی مضمونی تازه ناشی از ذوق خلاق او نباشد

عنصری بلخی در سال ۴۳۱ هجری قمری چشم از جهان فرو بست

اشعار بازمانده از عنصری به حدود دو هزار بیت می‌رسد؛ که شامل قصیده، غزل، رباعی، قطعه، ترکیب‌بند، و مثنوی است

مهم‌ترین مثنوی‌های عنصری عبارت‌اند از وامق و عذرا، شادبهر و عین‌الحیات، و سرخ‌بت و خنگ‌بت.

آثار این شاعر بزرگ با نام کتاب دیوان عنصری بلخی به چاپ رسیده است.