عطار نیشابوری

نام: محمد عطار نیشابوری

کنیه: ابوحامد

تخلص شعری: عطار، فرید

القاب: فرید الدین، شیخ عطار

در سال ۵۴۰ هجری قمری برابر با ۱۱۴۶ میلادی در شهر نیشابور زاده شد

یکی از عارفان و شاعران بلندنام ادبیات فارسی در پایان سده ششم و آغاز سده هفتم است

کودکی عطار با طغیان غزها همراه شد؛ زمان فاجعه غز، عطار ۶ یا ۷ سال بیشتر نداشت. این فاجعه در ذهن کودک خردسال تأثیر دردانگیزی برجای گذاشت

داروسازی و داروشناسی را از پدرش آموخت و در عرفان مرید شیخ یا سلسله خاصی از مشایخ تصوف نبود

شغل عطاری خود عامل بی‌نیازی و بی‌رغبتی عطار به مدح‌گویی برای پادشاهان شد

عطار همواره مورد احترام شاعران به ویژه شبستری، صائب، سیف و مولانا بوده است

آوازه شعر او در روزگار حیاتش از نیشابور و خراسان گذشته و به نواحی غربی ایران رسیده بوده‌است

عطار نیشابوری در سال ۶۱۸ هجری قمری در نیشابور چشم از جهان فرو بست

از عطار چندین اثر ارزشمند به جای مانده که عبارتند از: اسرارنامه، الهی‌نامه، منطق الطیر، مصیبت‌نامه، مختارنامه، تذکره الاولیاء، دیوان اشعار