ظهیر الدین فاریابی

اسم کامل: ظهیرالدّین ابوالفضل طاهر بن محمد فاریابی مشهور به ظهیر الدین فاریابی

از شاعران و قصیده‌سرایان بنام اهل سنت در ادبیات فارسی در سده ششم است.

در حدود سال ۵۵۰ هجری در فاریاب (در نزدیکی بلخ) چشم به جهان گشود

عهد کودکی و جوانی ظهیرالدین فاریابی در زادگاهش فاریاب و بعد در نیشاپور گذشت و او در این مدت به کسب علوم واطلاعات مختلف علمی و ادبی اشتغال داشت و و پس از وفات در مقبره‌الشعرای تبریز به خاک سپرده شد. (۵۵۰ – ۵۹۸ ه.ق)

ظهیر فاریابی با قصاید و غزلیات شیوا و روان خود یکی از مؤثرترین شاعران حد واسط سبکِ خراسانی و سبک عراقی در تحول سبک به شمار می‌آید.

ظهیر الدین فاریابی مسلمان و اهل سنت بود و اشعار او در نعت خلفای راشدین گواه بر این حقیقت است:

سلطان نشان اتابک اعظم که عدل او//معمار دین ایزد وشرع پیمبر است

بوبکر نام و سیرت،عثمان حیا وحلم//کز عدل وعلم همبر فاروق و حیدر است

اشعار او در مدح اتابک نصره‌ الدین ابوبکر ایلدگز به عدالت عمر رضی الله عنه:

شاهنشه ابوبکر محمد که جهان را//از حضرت او مژده عدل عمر آمد

همچنین:

نصره الدین ملک عالم عادل بوبکر//که جهان جمله بیاراست به عدل عمری

آثار ظهیر الدین فاریابی:

«دیوان ظهیر فاریابی» اشعار ظهیر الدین فاریابی به صورت دیوان با تحقیق‌های مختلف به چاپ رسیده است