طاهر بن حسین ذوالیمینین

ابوالطَیّب طاهر بن حسین ملقب به طاهر ذوالیمینین از سرداران اهل سنت ایرانی‌ در دوران عباسی و بنیانگزار سلسله طاهریان در خراسان بزرگ بود.

تولد و وفات:

طاهر بن حسین در سال ۱۵۹ هجری قمری در شهر پوشنگ که شهری باستانی در خراسان بزرگ و در نزدیکی هرات امروزی است، چشم به جهان گشود و در سال ۲۰۷ هجری قمری در مرو درگذشت.

شخصیت طاهر بن حسین:

طاهر در اداره امور حکومت، با جدیت و دقت فراوان عمل می‌کرد و در مقابل خطای کارگزارانش، واکنش‌های قاطع نشان می‌داد. وی از هرگونه شوخی بیهوده و یاوه‌گویی دوری می‌جست و اطرافیانش را نیز از خیره‌سری نهی می‌کرد.

مراحل به قدرت رسیدن طاهر بن حسین:

وی در ابتدا مانند پدران خود در خدمت خلافت عباسی درآمد و از سمت آنان بر پوشنگ امارت یافت.

او سپس مناصبی را به دست آورده و مأموریت‌های متعددی را به انجام رساند از جمله:

• سپهسالار مأمون، در جریان جنگ وی با خلیفه وقت، امین
• مأموریت سرکوب شورش نصر بن شبث در غرب خلافت
• مناصب مهمی در بغداد از جمله ریاست شرطه امارت خراسان بزرگ و سرزمین‌های شرقی خلافت عباسی
• سرکوب خوارج در شرق خلافت

اعلام استقلال از خلافت عباسی:

طاهر پس از مدتی و در نتیجه شرایط موجود، با حذف نام خلیفه از سکه و خطبه نماز جمعه، اعلام استقلال کرد؛ بدین ترتیب، نخستین سلسله نیمه مستقل ایرانی پس از اسلام با نام طاهریان در شرق خلافت اسلامی شکل گرفت و نیم قرن دوام یافت.

توجه و عنایت طاهر بن حسین به علم و دانش :

این حاکم اهل سنت ایران به علم و هنر علاقه‌ی وافری داشت و در تشویق عالمان و نوازش شاعران می‌کوشید و هدایای فراوانی را به آنان اعطا می‌کرد

او همچنین توانایی او در استعمال و نگارش زبان عربی زبانزد بود و اثری از او در اثبات این امر به یادگار مانده‌است.

نامه‌ی طاهر بن حسین به عبدالله:

پس از انتصاب عبدالله به حکومت رقه و عزم او برای حرکت به آن سرزمین، طاهر نامه‌ای برای وی به نگارش درآورد که مشتمل بر پند و اندرزهای فراوان، نکات اخلاقی و امور حکمرانی بود. این نامه در نزد ادیبان و مورخان مشهور است و به فرمان مأمون، نسخه‌هایی از این نامه تهیه و به کارگزارانش ارسال شد، تا اندرزهای موجود در آن را بکار بندند و بر طبق آن عمل کنند.