سلمان ساوجی

نام کامل: خواجه جمال الدین سلمان ابن خواجه علاءالدین محمد مشهور به سلمان ساوجی (۷۰۹-۷۷۸ ه.ق)

از شاعران و قصیده‌سرایان بنام اهل سنت ایران و از مشاهیر ادبیات فارسی در اوایل قرن هشتم هجری است

زاده­ی ساوه و معاصر ایلخانان و آل جلایر

پدرش اهل فضل و قلم بوده است. سلمان، با وجود جایگاهی که پدرش در ساوه داشت، آن دیار را ترک کرده و به بغداد رفت و توانست در دربار سلاطین ایلخانی جاه و مقامی یابد.

در اواخر عمر به علت پیری، ضعف چشم و بیماری از ملازمت دربار استعفا خواست و در پایان عمر به ساوه برگشت و با قناعت زندگی کرد

سلمان ساوجی مسلمان و اهل سنت بود و در بیان فضیلت و صفات بلند خلفای راشدین اشعاری از او به جای مانده است

در وصف خلفای راشدین:

ای پنج ستون خانه شرع//قایم به وجود چار یارت

اول به وجود ثانی اثنین//صدیق که بود یار غارت

ثانی عمر است آنکه زد خشت//و افراخت بنای استوارت

عثمان که از حیای ابرش//شد تازه و سبز کشتزارت

باقی است علی ولی عهدت//او بود وصی حق گزارت

در جای دیگر می‌گوید:

به صدق پاک ابوبکر و عون عدل عمر//به علم و طاعت حیدر به مصحف عثمان

همچنین سلطان اویس را به فضایل خلفای راشدین می‌ستاید:

عزیز مصر جهان یوسف سریر وجود//که او چو جان عزیز است و مملکت بدنش

عمر صلابت، عثمان حیای، حیدر دل//که زنده گشت بدو دین احمدو سننش

در مدح خواجه غیاث الدین محمد به فضایل خلفای راشدین:

آفتاب فلک جاه، غیاث الحق و دین//که محمد و صفت و نام محمد سنن است

ناصر شرع نبی، نایب عدل عمرست//وارث علم علی، صاحب خلق حسن است

آثار سلمان ساوجی:

مثنوی «جمشید و خورشید»

مثنوی «فراق‌نامه»