سلطان سنجر سلجوقی

معزالدین ابوالحارث احمد سَنجَر معروف به سلطان سَنجَر فرزند سلطان ملکشاه سلجوقی از حاکمان بنام اهل سنت ایران و آخرین شاه مقتدر سلسله سلجوقی در ایران به شمار می‌رود.

تولد و وفات:

سلطان سنجر در سال ۴۷۹ هجری قمری در سنجر چشم به جهان گشود و در ۱۴ ربیع‌الاول ۵۵۲ هجری قمری در مرو دار فانی را وداع گفت.

به قدرت رسیدن سلطان سنجر:

پس از درگذشت محمد بن ملکشاه سلجوقی ، سنجرکه پسر ملکشاه اول سلجوقی بود ، خود را پادشاه سلجوقیان خواند و لقب معزالدین را برای خود برگزید . اودر زمان سلطنت پدرش ده ساله بود که حکومت مشرق قلمرو سلجوقیان برعهده اش گذاشته شده بود . وی در دوره حکومت خویش توانست قراخانیان وغزنویان را تحت تابعیت سلجوقیان درآورد

ویژگی‌های اخلاقی سلطان سنجر:

سنجر عموماً رئیس بزرگ خاندان شناخته می‌شد. او انسانی فرهنگ‌دوست، شجاع، سخاوتمند و اهل عفو و گذشت بود. ابن خلکان درباره‌ی او گفته است: او یکی از بلند همت‌ترین پادشاهان بود.

حمایت از ادیبان و دانشمندان:

سلطان سنجر از شعرا و نویسندگان حمایت می‌کرد تا جایی که عصر او یکی از عصور مهم در تاریخ ادبیات فارسی به شمار می‌رود.

عفو و گذشت سلطان سنجر:

سلطان سنجر با وجود جدیت و سختگیری که داشت بسیار اهل گذشت از دشمنانش بود به گونه‌ای که صبر و گذشت از صفات همیشگی او به شمار می‌آمد. چنانکه هر گاه در نبردی پیروز می‌شد دشمنش را بخشیده و از او در‌می‌گذشت و چه بسا برای چندین بار یک شخص را می‌بخشید. یکی از نمونه‌های این عفو و بخشش، در مورد سلطان غزنی بهرام شاه صدق می‌کند چنانکه سلطان سنجر در سال ۵۳۰ هجری پس از حمله غزنی و غلبه بر آنجا بهرام شاه را بخشیده و او را به تخت حکومت باز گرداند.

وفات سلطان سنجر:

سلطان سنجر می‌خواست بار دیگر ایران را متحد سازد اما نتوانست و سرانجام در سال ۵۵۲ هجری قمری درگذشت.

درباره‌ی آرامگاه او اختلاف نظر وجود دارد برخی از مورخین آن را در شهر مرو و برخی دیگر آنرا در  دارالبطیخ اصفهان ذکر کرده‌اند.