رودکی

نام: جعفر بن محمد بن حکیم بن عبدالرحمن بن آدم

کنیه: ابو عبدالله

تخلص شعری: رودکی

القاب: استاد شاعران

در سال ۲۴۴ هجری قمری برابر با ۸۵۸ میلادی در روستایی به نام بَنُج رودک (واقع در تاجیکستان کنونی) زاده شد

رودکی از همان کودکی از حافظه‌‌ای قوی و ذوقی سرشار برخوردار بود به گونه‌ای که در سن ۸ سالگی حافظ قرآن شد

رودکی را نخستین شاعر بزرگ فارسی‌گوی و پدر شعر فارسی می‌دانند

سبک شعری رودکی، سبک غالب آن روزگار یعنی سبک خراسانی بوده و در بسیاری از موارد از اولین‌ها در ادبیات فارسی است

ریچارد فرای ایران شناس آمریکایی عقیده دارد که رودکی در تغییر خط از خط پهلوی به خط فارسی نقش داشته‌است

رودکی در دربار امیر نصر سامانی بسیار محبوب شد و ثروت بسیاری به دست آورد، با این حال در سالهای پایانی عمر مورد بی‌مهری امرا قرار گرفته بود

از تمام آثار رودکی که گفته می‌شود بیش از یک میلیون و سیصد هزار بیت و نیز شش مثنوی بوده‌است، فقط ابیاتی پراکنده به همراه چند قصیده، غزل و رباعی باقی مانده‌است

شعرایی همچون مولوی بلخی، حافظ شیرازی، ابو سعید ابوالخیر و فرخی سیستانی سروده‌های رودکی را در اشعار خود تضمین آورده‌اند

رودکی در سال ۳۲۹ هجری قمری در زادگاهش چشم از جهان فرو بست

آرامگاه وی در روستای بنجرودک یا پنجکنت کشور تاجیکستان واقع شده‌است.

از مهترین آثار او کلیله و دمنه منظوم، سندبادنامه، اشعار غنایی و مدایح می‌باشند

معروفترین شعر و سروده‌ی رودکی که در ادب فارسی بسیار شهرت یافت همان غزلی است که در بازگرداندن امیرنصر سامانی به بخارا سروده شده‌است