رشید الدین وطواط
اسم کامل: سعدالملک رشیدالدین محمد بن محمد بن عبدالجلیل عُمَری مشهور به رشید الدین وطواط
ادیب، نویسنده، شاعر و زبانشناس اهل سنت ایرانی در سدهٔ ششم هجری بود
وی در سال ۴۸۱ هجری قمری در بلخ چشم به جهان گشود و در سال ۵۷۳ هجری قمری در گرگانج خوارزم بدرود حیات گفت.
وی دبیر دیوان اتسز خوارزمشاه بود و به خاطر اندام کوچکش به او لقب «وطواط» (به معنای خفاش یا نوعی پرستو) دادند.
یاقوت حموی در معجم الأدباء دربارهی وی گفته است: ا«ز نوادر و شگفتیهای روزگار و یگانه دهر و غرائب آن بود، در نظم و نثر فاضل ترین روزگار خود و داناترین مردم به دقایق زبان تازی و اسرار نحو و ادب، آوازه وی در آفاق پیچید و در اقلیمها نام بردار شد.
رشید الدین مسلمان و اهل سنت بود و در نعت خلفای راشدین اشعار فراوانی سروده است
در بیان صفات خلیفهی اول و دوم:
هم وقف گشته بر تو ز صدیق صدق و زهد// هم ارث مانده ز فاروق زهد و نام
در بیان صفت خلیفه دوم:
در فتوح بلاد بد کیشان // ملک او چون خلافت عمر است
در جای دیگر:
در بسط عدل و رفع ستم عهد ملک او// ایام را قرینه عدل عمر شده
در بیان صفات عثمان و علی رضی الله عنهما:
زهی در فطرت تو علم حیدر // رهی در طینت تو شرم عثمان
در بیان وصف علم علی و عدل عمر رضی الله عنهما:
در دل تو مایه علم علی // بر در تو سایهی عدل عُمَر
در جای دیگر همچنین میگوید:
در علم او ز مایه علم علی اثر// در عدل او ز سایه عدل عمر نشان
در بیان صفات خلیفه چهارم:
تو به حرب اندر خرامیده، بکردار علی// در کف میمون تو تیغی بسان ذوالفقار
شاهی که وقف کرد بر اشخاص مشرکان// در دین عمل ذوالفقار کرده
محرومیت های سیاسی اهلسنت ایران
پس از پیروزی انقلاب قرار بود رنگ و نژاد و زبان و دین امتیاز نباشند و حکومت اسلامی برخاسته …