امیر معزی نیشابوری

اسم کامل: امیرالشعراء ابوعبدالله محمد بن عبدالملک مُعِزّی نیشابوری مشهور به امیر معزی

از مشاهیر اهل سنت ایران و از شاعران استاد، زبان آور و خوش سخن فارسی است که در سده ششم هجری (۴۳۹-۵۲۱ ه ق)

پدرش عبدالملک برهانی از شاعران دربار الب ارسلان بود و در اوایل سلطنت ملکشاه سلجوقی وفات یافت و محمد فرزندش، به جای او به خدمت سلطان ملکشاه درآمد

وی تخلص شعری خود «معزی» را از لقب سلطان که «معزالدین» بود، اقتباس کرد

امیر معزی شاعر بزرگ دربار ملکشاه سلجوقی بود و از سوی این پادشاه لقب امیر گرفت

ماهیت عمده شعر معزی سادگی آنست، وی معانی بسیار را در الفاظ ساده و خالی از تکلف ادا می‌کند

امیر معزی مسلمان و اهل سنت بود و در نعت خلفای راشدین اشعار فراوانی سروده است

در وصف خلفای راشدین:

از جاه تو رشک باد هر ساعت//بر چرخ بلند ماه تابان را

در بزم تو با ‌فرشتگان آرند//بوبکر و عُمر، علّی و عثمان را

در قصیده‌ای دیگر چنین می‌گوید:

سدید ملک ملک عارض خراسان است//صفی دولت و مخدوم اهل دیوان است

پناه دین خدای و معین شرع رسول// عمر که همچو علیّ و صدیق و عثمان است

همچنین:

صدر عثمان حلم بوبکر آن محمد کز شرف//هست در امکان علی و هست در تمکین عمر

همچنین:

صاحب عادل قوام‌الملک صدرالدین که هست//صد جهان کامل اندر یک جهان مختصر

آن‌ که هست او را حیا و علم عثمان و علی//آن که هست او را وقار و عدل بوبکر و عمر

افتخار به مذهب اهل سنت و محبت خلفای راشدین:

سَیّد اولاد آدم خاتم پیغمبران//مهتر عالم شفیع روز محشر مصطفاست

نایب پیشین او بوبکر و آنگاهی عمر//بعد ازو عثمان وبعد از وی علی مرتضاست

گر بر این دین و بدین مذهب ز دنیا بگذری//جای تو در جَنّهٔالفِردوس جای اولیاست

ای خداوندی که در وصف وجود جود تو//حجت سنی قوی و حاجت مومن رواست

آثار امیر معزی نیشابوری:

«دیوان امیرمعزی »:  این دیوان شعر به وسیله عباس اقبال آشتیانی مرتب و چاپ شده و ۱۸۶۲۳ بیت شعر دارد.